Moda za czasów Cesarzowej

EineHexe

Nie da się ukryć, uwielbiam dziewiętnastowieczne kiecki. Uwielbiam gorsety, tiurniury, misternie drapowane spódnice, wysoko upięte fryzury, wachlarze, koronki i pióra. A zatem, żeby już nie ograniczać się tylko do garderoby Sisi, otwieram wątek ogólnomodowy.

Na początek piękna bawełniana suknia spacerowa z roku 1862, do obejrzenia w The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Uważny obserwator dostrzeże, że krynolina, jeszcze w latach 50 kolista, w tej sukni ma front nieco spłaszczony, tył zaś uległ lekkiemu wydłużeniu. Podobny kształt ma spódnica koronacyjnej kiecki węgierskiej, tyle że tam wydłużony tył jest dodatkowo zaakcentowany pokaźnej długości trenem.

To zaś szmaragdowe cudo pochodzi z Paryża, a uszyto je w latach 60 XIX wieku.

Suknia balowa z jedwabnego brokatu, projektu Charlesa Wortha (zapamietajcie pana, bo jego nazwisko na pewno powróci nie raz), połowa lat 80 XIX wieku. Kolor jest tak jaskrawy, że na pewno była to suknia dla kobiety zamężnej. Pannie nie wypadało.

Jedwabne trzewiczki, rok 1872. Te wszystkie guziczki zapinało się z pomocą specjalnego haczyka.

I na koniec przepiękna suknia popołudniowa (czy jak wolą Anglosasi herbaciana) z roku 1892. Model wręcz stworzony do szpanowania zabójczo wąską talią.

Nibi no Nekomata

takoż uwielbiam modę XIX-wieczną (serio, co było nie tak z długimi spódnicami?), więc będę tu często zaglądać :)

1878, suknia, co ciekawe, ślubna.

1885, suknia popołudniowa.

1880, uwielbiam to zestawienie kolorów.

1878 lub '79, suknia wieczorowa.

1898, znów wieczorowa.

z tego samego roku, wieczorowa takoż.

EineHexe

Cuda, te dwie ostatnie wieczorowe zwłaszcza, ale i szafirowa jest piękna i ta ze wstawkami w kolorze kości słoniowej... A czerwona suknia ślubna nie była wtedy żadnym dziwem, ponieważ biel, jako trudna do utrzymania w czystości i doprania była noszona głównie przez osoby obrzydliwie bogate, które stać było na armię praczek i służących, dbających o garderobę. Pranie w czasach przedpralkowych to nie było zadanie dla mięczaków, przypominam. Dominowały więc kreacje w kolorach praktycznych, które po ślubie mogły posłużyć również jako suknie codzienne. Biel w strojach ślubnych upowszechniła się, na dobrą sprawę, w wieku XX.

Te wszystkie przypinane kołnierzyki i inne tego typu detale na styku skóry z kreacją też były po to, żeby kreację dało się odświeżyć bez gruntownego prania, podobnie jak wierzchnia bielizna męska, czyli kołnierzyki, mankiety i gorsy, które były demontowalne. Co oznaczało, że wystarczyło, celem odświeżenia wyglądu dżentelmena, przypiąć świeży kołnierzyk, mankiety i gors i bardzo proszę, było się wytwornym i lśniącym, bez konieczności zmiany samej koszuli.

Do kiecek wracając...

Tu widziemy na obrazku z epoki spowitą w hektary welonu dziewiętnastowieczną pannę młodą. Modny welon, jak widać, był bardzo obfity.

Tu mamy kieckę ślubną ze sfer najwyższych, bo noszoną przez arcyksiężnę Stefanię.

A to już ślub księcia Bertiego, późniejszego Edwarda VII i Aleksandry, rok 1863. Ilość koronek na sukni panny młodej - imponująca.

Nibi no Nekomata

EineHexe

A koronki w takim wydaniu?

Kiecka Wortha, rok 1894.

Albo w takim? Ten gors to też Worth.

Suknia noszona ongi przez jedną z arystokratek na carskim dworze. Też projektowana przez Wortha.

Przy okazji, Worth, to jest ten własnie geniusz, który uszył węgierską suknię koronacyjną Sisi.

Nibi no Nekomata

w takim jak najbardziej, koronki lepiej mi leżą z węższymi spódnicami.
a za nazwisko geniusza chyba Cię ozłocę, szukałam tej informacji jakiś czas i nie szło znaleźć

edit: ha, sukienka w czarne zawijasy też jego!

martunia21

A białe to nie był szał po ślubie Wiktorii w połowie XIX wieku? Tak mi się zdawało, najpierw ona nosiła, a potem wszystkie modnisie z kasą musiały zmałpować.
Worth się pojawiał chyba w co drugiej książce Barbary Cartland. To tak przy okazji. Moja Kacper i ciocia czytały jak to wychodziło na tony kilka lat temu i przy okazji trudno było się nie załapać, chociaż one wszystkie były prawie takie same.
M.

EineHexe

Nibi no Nekomata

suknia wieczorowa projektu Emile Pingat z lat 1877-80.

sukienka poranna z 1870.

przód sukienki zalinczonej wyżej przez Wiedźmę.

EineHexe

Cudeńko, to czarne. Cuuudeńko.

A mnie dzisiaj na obuwie wzięło.

Satynowe cudeńka z roku, mniej więcej, 1890.

Prześliczne haftowane trzewiczki z lat 80 XIX wieku, obecnie do obejrzenia w muzeum obuwia "Bata", w Toronto.

Też lata 80, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork.

Pantofelek wieczorowy, lata 60 XIX w.

martunia21

O rany! Zaszyjcie miśka w zieloną z trenem!
Ciekawe czy czarne buty rozmiaru Sisi bo wyglądają na pokaźnych rozmiarów. Chociaż przy jej kajakach mi się przypomina stary odcinek mapetów i nie chce się odczepić. Miss P. kupiła prześliczne buciki kilka rozmiarów za małe, żeby olśnić Kermita, a potem jeden z potworów obleciał w nich teatr, żeby rozchodzić.
M.

Nibi no Nekomata

EineHexe

Nibi no Nekomata

martunia21

Konstancja Edwina mi się nie wyświetla, sprawdzałam pod firefoxem i IE.