Upiór w tarapatach - wesoły fanfic Hexe i Cyferki

EineHexe

Wen sam przyszedł, bez straszenia.

Zenon Bobro stał pod wysoką sosną, wpatrując się z zadartą głową w jakiś obiekt w gałęziach drzewa.
- Panie prezesie, tak nie można - rzekł. - Niech pan zejdzie, proszę!
- Czuję się potężny! - ogłosił prezes, podskakując na swojej gałęzi. Posypało się igliwie, a nawet poleciała jedna szyszka, trafiając Bobrę w ramię. - Będę władcą świata!
Bobro był bliski łez.
- Ależ to nie wypada, polityk takiego formatu jak pan... - jęknął. - Pan o wolną Polskę walczył i teraz na gałęzi... jak małpa...
Wargi Zenona Bobry zadrżały, a oczy wypełniły się łzami.
- Ja pana błagam! - ryknął, padając na kolana.
Prezes prychnął, ukazując kły.
- Za późno, Bobro, ty ludzka glisto - odparł pogardliwie.
Zenon, łkając odbiegł w las. Nie oddalił się zbytnio od prezesowskiej sosny, gdy wpadł znienacka na coś zimnego i dość twardego. Odbił się od niespodziewanej przeszkody i usiadł twardo na ziemi, miażdżąc tyłkiem jakiegoś grzyba.
- Co my tu mamy? - blady osobnk z wystudiowaną fryzurą udajacą luzacki nieład pochylił się nad siedzącym. Fałdy przykrótkiej, lśniącej pelerynki, wyglądającej jak fragment kostiumu Liberace opadły w przód, a jeden załaskotał Bobrę w nos.
- Nic ciekawego w lesie nie widziałeś - rzekł osobnik. - Absolutnie nic.
- Absolutnie - rzekł Bobro. Jego oczy nabrały szlistego wyrazu, po brodzie zaś potoczyła się lśniąca strużka śliny.
- Nno - rzekł dziwny jegomość i przemieścił się błyskawicznie pod sosnę, na której wciąż siedział Gęsicki. - Panie prezesie? Ten kmiotek miał w jednym rację, taki mąż stanu jak pan marnuje się, skacząc po drzewach.
Oślizgły i przymilny ton głosu osobnika wzbudził zainteresowanie i aprobatę prezesa.
- Tak? - Gęsicki wyprężył pierś. - J też tak sądzę, wie pan.
- Pozwoli pan, ze się przedstawię, jestem Krapiszewski Edward i podobniejak pan, jestem wampirem. Chciałbym, jeśli to możliwe, być pana przewodnikiem po świecie nieumarłych, sądzę bowiem, że z moją niewielką pomocą może pan naprawdę zawładnąć swiatem. A Bastionem, piękną ziemią podkarpacką, na początek.
Gęsicki zeskoczył na ziemię i otrzepał garnitur.
- Jestem gotów - rzekł.
Peyrac ze złością cisnął wazonem przez cały pokój. Naczynie zderzyło się ze ścianą i z brzękiem rozmieniło się na drobne.
- Przeklęta przyszłość - warknął. - Próbowałem skontaktować się z miejscowymi łowcami wampirów i co? Ten pieprzony Helsinek wyrzucił mnie ze swojego laboratorium! Powiedział, ze teraz nastawiają się na współpracę, a nie agresję!
- Cóż - mruknął Talikatous. - Może obiera pan błędną taktykę. Ze swej strony znajduję Otchłań czarującym miejscem. A ta tłumaczka jest przeurocza.
Geoffrey prychnął pogardliwie.
- Madame - rzekł, zwracając się ku pani de Montmorency. - Czy ta dziewka przyjęła moją ofertę?
- Nie wiem, nie było jej w teatrze - odparła Montmorency, jedocześnie piłując paznokieć. - Wyjechała do Mielca razem z tym wampirem.
- Skoro mamy problem z pokonaniem wampirów - powiedział Talikatous - Może zawrzemy z nimi przymierze? Ten Draczyński na pewno ma jakichś wrogów.
Czarne oczy Geoffreya błysnęły zimnym blaskiem.
Z westchnieniem ulgi Sabina ściągnęła zabłocone szpilki i opadła na fotel. Jakub grzebał w zawartości hotelowego barku.
- Dlaczego właściwie ten cały Gęsicki jako wampir jest taką katastrofą? - zapytała.
- Bo to żądny władzy baran, który może zaapelować do odprysków - odparł Draczyński, ustawiając szklanki na stole.
- Odprysków?
- No wiesz - machnął ręką. - Nie wszystkie wampiry godzą się ze swoją tożsamością. Niektóre czują się przeklęte i tak dalej... Z takich wampirów uformowała się grupka, która wierzy, że ma tajną misję, polegającą na wytrzebieniu tych złych i bezbożnych wampirów, czyli nas i zaprowadzeniu ładu bożego na ziemi. Nazywamy ich odpryskami.

- No tak - rzekła ponuro Sabina. - Oni przyjmą Gęsickiego jak zbawcę, a wy będziecie mieć niezły bajzel.
- Otóż to - Draczyński wręczył jej szklaneczkę z drinkiem. - Dlatego musimy znaleźć i zakołkować prezesa.
W tym momencie zadzwoniła komórka Sabiny. Pani Dammerig odebrała. Jakub przyglądał się jej przez chwilę, po czym usiadł na fotelu obok i zajął się swoim drinkiem.
- Matko bosko kochano - jęknęła Sabina. - Czy to wszystko musi dziać się naraz? Erik twierdzi, że znalazł ojca i ten ojciec na niego dybie, ja nic nie rozumiem i nie wiem, czy mam rzucić wszystko i jechać do niego, czy ratować wampirzy świat przed zagładą. A dajcie wy mnie wszyscy święty spokój!
Porwała szklaneczke i jednym haustem wychyliła ją do dna.

emerencja

No to dobrze. Very Happy

Przy okazji jedno małe pytanie. Jakiego koloru oczka ma w końcu Żeffre? Zielone czy czarne?

EineHexe

Uuuups. Zielone. Czarne to moja skleroza.

emerencja

Nie tyle skleroza, co oryginalny z tego co widziałam miał czarne albo coś koło tego.

cyferka

Katarzyna kończyła tłumaczyc kolejną stronę Les Miserables, gdy jej telefon wybuchnął piosenką nagraną przez Thomasa.
- Mam zimne nasienie, mówię ci...zawsze je miałem przez nieżycia dni. Nie jestem aniołem, mówię ci... jestem Dracula...
Na wyświetlaczu dotykowego samsunga, pojawił się napis Lucas Talikatous.
- Słucham?- zapytała
- Czekam na ciebie na dole.- odpowiedział głos Lucasa, z śladem obcego akcentu.
- Ale ja mam jeszcze pracę...- powiedziała, niepewnie.
- Praca nie zając, schodź.- mruknął tak, że zjeżyły się jej włoski na karku.
Po kilku minutach wsiadła do czarnej limuzyny, w której wnętrzu czekał już mężczyzna. Miał na sobie stalowoszary garnitur i błękitną koszulę.
- Gdzie jedziemy?- zapytała Salska, po tym jak wręczył jej kieliszek zmrożonego szampana i truskawkę ze srebrnej patery.
Odrobina trunku ściekała jej w prawym kąciku ust. Wytarł ją kciukiem po czym oblizał go.
Oczy Katarzyny zalśniły, Talikatous emanował takim seksapilem, że mógłby nim rozdzielic dziesięciu mężczyzn a dalej zwalałby niewiasty z nóg.
- Zobaczysz.- odpowiedział cokolwiek tajemniczo.
Po niespełna piętnastominutowej przejażdżce dotarli na podkrakowskie lądowisko odrzutowców.
Przed nimi stał okazały odrzutowiec najwyższej klasy lotniczej, lśnił w promieniach słonecznych niczym wielki ptak.
- To twój?- zapytała oszołomiona.
- Mój.- odpowiedział jakby chodziło o coś prozaicznego.
- Gdzie lecimy?- ponowiła pytanie.
- Na małą przejażdżkę.- odpowiedział...
Po chwili potężna maszyna uniosła się w niebo.

Wieczór Sabina i Jakub mieli spędzic na przyjęciu u Szeryfa czwartej strefy a dokładnie rzecz biorąc rewiru mieleckiego i okolic.
Dammerig na tę okazję włożyła krwistą sukienkę do ziemii zapinaną z tyłu rzędem malutkich guziczków, Jakub natomiast postawił na czarny smoking z śnieżnobiałą koszula.
- Kto jest tym vipem w Mielcu?- zapytała pociągając usta karminową szminką.
- Sikorsky.- odpowiedział Jakub.
Sabina oderwała się od lustra.
- Ten anonimowy szef koncernu samolotowego? – zapytała.
Jakub zmrużył szafirowe oczy.
- Tak i przy okazji nasz zaginiony pod Gibraltarem wódz.
- Władek żyje?- zszokowała się.
- Właściwie to nie żyje. Ale miał szczęście, został wyssany zanim wsiadł do samolotu a w czasie katastrofy stracił rękę, która szybko odrosła. Jego stwórczyni niejaka Mata Hari pomogła mu się wydostac w bezpieczne miejsce. Aż do 89 przebywał na emigracji gdzieś w Indiach.
- No cóż. Jest moim krajanem, nie dziwne że chciał tu wrócic. Wie że jestem twoją towarzyszką?- zapytała.
- Wie. Sam prosił żebym cię wziął, słyszał o naszym wypadzie do Italii i twoich zdolnościach.
- Przecież to było jednorazowe strzelanie palcami. – prychnęła śmiechem.
Nie odpowiedział.
Przyjęcie odbywało się w Tuszowie Narodowym, wiosce rodzinnej generała Sikorskiego.
Szeryf czwartej strefy lub Generał mieszkał w 40 pokojowej willi z kortem tenisowym, pływalnią i lądowiskiem dla odrzutowców, których posiadał pięc.
Sala balowa była calutka w kryształowych lustrach, pod ścianami porozkładano stoliki na kilka osób a całośc udekorowano złoto- czerwonymi różami.
Panie ubrane były w kolorowe kreacje, przechadzając się po sali niczym pawie. Panowie reprezentowali raczej stonowane kolory. Pośrodku sali Sabina dostrzegła mężczyznę średniego wzrostu z charakterystycznym wąsikiem. Twarz znana z podręczników historii uderzała swą realistycznością. Obok mężczyzny stała wyjątkowo piękna kobieta, zachwycająca w swej bladości.
Jakub podprowadził oniemiałą przyjaciółkę do wampirzego dostojnika.
- Witam cię Draczyński.- uśmiechnął się.- Panią również.- ucałował dłoń Sabiny, swymi zimnymi ustami.
- Dddobry wieczór panie generale.- odpowiedziała.
Sikorski zaśmiał się.
- Poznała mnie pani?Jak miło. Przedstawiam pani moją małżonkę Margarethę.
Kobieta uśmiechnęła się podając dyrektorce wypielegnowaną blada dłoń.
- Dla przyjaciół Mata.- zachichotała.
Sabinę olśniło.
- Tak, Mata Hari.
- Ale panią rozstrzelano.- powiedziała.- Czy większośc zmarłych postaci historycznych żyje?- zapytała
- Drogie kochanie, pewien odsetek tak, ale pociesze cię że na przykład tej kutasina Hitler i Stalin a także wiejski grubas Mussolini wąchają kwiatki od spodu. Osobiście trzymam w sejfie czaszkę Adolfusia. Nie pozwoliliśmy, żeby przeżyli, gdyż jako wampiry byliby bardziej bezwzględni niż za życia.- wyjaśnił Generał. – A teraz zapraszam do stolika, napijemy się wyśmienitych drinków. – powiedziawszy to podprowadził ich do podium.

UpiórTeatru

"Piosenka nagrana przez Thomasa"

Zimne nasienie rządzi! Ile radości może sprawić jedna piosenka o kretyńskim tekście

Piszcie dalej, bo mimo dużej liczby odcinków już napisanych, jest coraz ciekawiej! czemu przez myśl mi przeszło, że Sabina powinna mieć romans z Jakubem? To pewnie to zimne nasienie ogłupia, wszczonsa i nieodwracalnie zmienia psychikę

cyferka

Romans?

Nie powiem kuszący pomysł..... xD

emerencja

Mam nadzieję, że nie trzeba będzie długo czekać na następną wizytę Wena... Very Happy

UpiórTeatru

Jak trzeba, to ja mogę pomóc przywlec Wena z powrotem, bo ciekawa jestem dalszych losów Waszych bohaterów Very Happy

Lucyferowa, z Waszych opisów wynika, że Jakub jest bardzo przystojny, więc romans to naturalna kolej rzeczy

cyferka

A no jest diablo hexi seksi przystojny

Ale Sabina ma Erica! :D

UpiórTeatru

A to jakiś problem jest? Twisted Evil

U Was wszystko jest możliwe (patrz: Blond Borsiert) więc zauważanie przeszkody w związku małżeńskim jest czystym czepianiem się szczegółów

emerencja

Zapominasz UpiórTeatru o jednym. Jakub ma Ivettę, a ona już położyła swoje łapki na rzeczonym wampirze. I kiedyś jasno dała do zrozumienia, co myśli o zakusach innych dam na Kubę.
A do sprowadzania Wena ja też się dołączę. Mamy wszakże solidny arsenał: punjab Upiorka, kiełki Krolocka, zaostrzone krucyfiksy Helsinka. Do wyboru, do koloru...

Panie Wen, czekamy na Pana powrót! Nudzi nam się!

emerencja

Drogie Autorki, czy w najbliższym czasie będziemy mogły liczyć na ciąg dalszy?

cyferka

To pytanie proszę skierowac do Hexe, gdyż wypada jej kolej

( wiem, jestem wredna!)
Ale ze swojej strony mówię, że nie wiem co to teraz będzie gdyż, ostatnio chodzę z głową w chmurach i myślę cały czas o Les Miserables xD
Ale coś się wymyśli.....( chyba) Rolling Eyes

EineHexe